بسم الله الرحمن الرحیم محرم امسال چقدر متفاوت است، هرسال دلم پر می کشید برای رفتن به مجلس روضه ی آقایم. اگر هیئت نمی رفتم ، اصلا محرم را نمی فهمیدم ، نمی فهمیدم چه زمانی شروع و چه وقت تمام می شود . اما امسال فرق می کند ، در خانه ام ، اما دلم با عزیزانم است. امسال بی روضه می گریم . حس می کنم که خود صاحب عزایم . تا نامشان می آید بارانی می‌شوم. از عمق دل می سوزم. در مجلس روضه آقایم امام حسین علیه السلام ، چشم می چرخانم تا رخ یار را بینم. آخر می گویند صاحب عزای اصلی آقایمان اباصالح (عج) است. چقدر دلم برایش تنگ است. نمی دانم این چه حالی است، اما خود را صاحب عزای ، عزیزان کربلا می دانم. حس می کنم ان ها از وجود من هستند . امشب در مجلس آقا ، دلم هوایی شد . گفتم ای کاش من هم بتوانم روضه ای برای آقایانم به پا کنم . اخر من هم صاحب عزایم ، باید برای عزیزانم مجلس به راه بیندازم . دلم عجیب این هوس را دارد . مگر نه این است که که آقا رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم و آقا امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیه السلام پدران مسلمین هستن . پس من هم صاحب عزایم.